Het leuke van mijn vak is dat er tijdens de behandeling van patiënten er heel wat interessante onderwerpen de spreekwoordelijke revue passeren. Deze vormen vaak de inspiratie voor het schrijven van deze artikeltjes.

Zo kwam ik met een van mijn patiënten in gesprek over de trainingsfrequentie. Zelf was hij van mening dat zijn lichaam een trainingsfrequentie van 2x/week beter verdroeg dan 3x/week. Op zich goed mogelijk maar er kunnen allerlei ander oorzaken zijn dan alleen de frequentie.
Om daar achter te komen wilde ik weten hoe ‘zijn’ trainingsweek er ingeval van 3 trainingen uitzag.
– een intervaltraining.
– een korte duurtraining met tempo wisselingen of kracht gerichte onderdelen zoals heuveltraining en
– een lange duurtraining (± 2 uur, overigens ook in deze volgorde).

Opvallende m.b.t. de lange duurtraining was: Relatief veel tempo wisselingen door verschil in niveau en hierdoor ook veel onderbrekingen om de lopers weer te verzamelen.
Een en ander was het gevolg van rivaliteit & competitiedrang tussen de onderlinge lopers.
Hierdoor ontstonden tijdens deze duurtrainingen kleine ‘wedstrijdjes’.

Samenvattend: Een ‘lange’ duurtraining zonder een constant duurlooptempo, zonder een ononderbroken duurbelasting en waarschijnlijk mét (daardoor) een te hoge intensiteit!

Vooral dat laatste kan de oorzaak zijn dat de frequentie van 3 trainingen te veel is.
Zet deze training naast de korte duurtraining dan verschillen ze te weinig van elkaar (variatie).
Dit vormt mogelijk de tweede oorzaak!
Juist de variatie in trainingen voorkomt eenzijdige belasting(blessurepreventie), vergroot de belastbaarheid en zorgt voor goed herstel.

Kijken we nogmaals naar de samenvatting hierboven. Dan blijkt bovendien dat als… het doel van de lange duurtraining is, het ‘vergroten van het duurvermogen’… het duidelijk is dat het effect hier beperkt zal blijken.